ഒരു കുന്ന് , ഒരു ഗുഹ...

ചിലപ്പോൾ തോന്നും, 

മേഘങ്ങളെ തൊടുന്ന കുന്നിൻ മുകളിൽ കയറി 

ഉറക്കെ കൂവി വിളിക്കാൻ . 

അപ്പോൾ എന്റെ കൂവലുകൾ 

ആരും കേൾക്കാതെ, 

എന്നെ തന്നെ തേടി തിരിച്ചു വരും. 

അനുസരണയുള്ള നായക്കുട്ടിയെ പോലെ. 

ചിലപ്പോൾ തോന്നും, 

ആരുമെത്താത്ത ഒരു ഗുഹയ്ക്കുള്ളിൽ കയറി

 ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കാൻ.

 അതിനകത്ത് പാതി വെട്ടമുണ്ടാകണം.

ആ ഗുഹയ്ക്കുള്ളിൽ 

എനിക്കെന്തൊക്കെയോ

 ഇനിയും കോറിയിടാനുണ്ടെന്ന്

 ആരോ പറയും പോലെ.

പ്രണയമഴക്കാടുകൾ.

നമ്മൾ നടന്നകലുന്നതോടെ ഈ വഴിയും അനാഥമാകും. നീയും ഞാനും പ്രണയതാളം ചവിട്ടിയ കൽപ്പടികളിൽ പച്ചപ്പ് പടരും. ഒടുവിൽ ഈ വഴിയും പച്ച ഞരമ്പുകൾ കീഴടക്കും. നമ്മെ പോലെ നടക്കാൻ കൊതിക്കുന്ന, പുതിയ മഴക്കാടുകൾ തേടിയിറങ്ങുന്ന മറ്റൊരു പ്രണയിതാക്കൾ വരുംവരെ നമ്മൾ മാത്രം നടന്ന ഈ വഴിയെ, നമുക്കൊരു മരപ്പൊത്തിലൊളിപ്പിച്ചു വയ്ക്കാം. ഒടുവിൽ ഈ ലോകത്ത് പ്രേമമില്ലാതാകുകയും മഴക്കാടുകൾ മരുഭൂമിയാകുകയും ചെയ്യുന്ന കെട്ട കാലത്ത് ഈ വഴിയും ഒരു മണൽക്കാറ്റിലില്ലാതാവട്ടെ .